|
Оскорбление достоинства |
|
Зварот да братоў. Прысьвячаецца дарагой і “абажаемай” адзінай гэткай мармазелі Л. Пагляжу на яе... То смачней за лыжку варэньня. Прыгожае, рахманае, Разумнае стварэньне. Але аднойчы паглядзеў занадта
доўга, Спужаўся: “На паўгода – імпатэнт!”. Дзякуй Богу,адышло, нічога... Не засталося ў тыдзень і прыкмет. Дык вось паслухай,хлопча, што
скажу, Сядзеўшы больш за год ўжо кай яе. Нашчадкі цябе не забудуць, Але глядзі ж, не згінь у барацьбе. Забі яе сякераю, Забі яе рындлёўкаю, Забі яе алоўкам, Забі яе красоўкамі. Калі заб’еш яе Адчуеш ты свабоду Ад проста ў твар настаўленых
вачэй І “Што ты слухаеш?” кароннай. *** Перада мной сядзіць істота. Як пагляжу я на яе, Адразу робіцца мне млосна І ўсё куляецца ўнутры. Вой ,вой, яна сказала слова. Ну ўсё, я зараз блявану. Не, скажу ў думках “Ну ,карова” Ды паглыбей уздыхну. Вой-вай, яна зірнула. Мой братка, ты губляеш моц. Сабраўшы волю ўсю й напругу, Цябе ратую я ўжо колькі год. Вой-вой, яна ідзе сюды. Усе губляю я прытомнасьць Ад жаху, злосьці ды жуды. Хоць я мужык, але ня вытрымаю
пошасьць. ***
За трэцяй партай, другі рад ад
сьцяны, Сядзіць дзеўка дзівоснай жуды. Ня ведаю нават, як ам сказаць, Але добра, паспрабую трохі
апісаць. Гарыла – страшней, павіян –
прыгажэй, Ня ведаю, мо кабанчык трохі
зграбней? Нямытыя патлы—то іміджу частка. Страшэннае рыла—для віллікаў
пастка. Паглядзіш на яе... Сьмерць, гамон і
капцы!!! Ратуюця,хлопцы, свае канцы!!! Як запытаюць ў яе хоць бы што, Мямліць,матляецца нібы гаўно, На вілах, як добра ўсе бачылі мы, Як гной выкідалі на пачатку вясны. ***
Прысьвячаецца
Алене. Твар яе Здаецца прыгожым мне. А ўсе што ніжэй, То яшчэ прыгажэй. Персі яе... То вялікая спакуса... Хоць ня бачыў (ня мацаў), А ўсе ж такі імкнуся. Азадак... Вой! Даруйця, панове,
ягадзіцы... Пагляжу на іх і ратую свой хер Ад пазірку насупраць седзячай
дзявіцы. Памру я хутка... Разаб’ецца сэрца... Калі ня ўбачу Ленку я Голую ды ў вайсковых бэрцах. Post scriptum.
Як добра, што мы Homo sapiens Як добра, што ёсьць і член, і дзіра. Але навошта ж матухна-прырода Сумясціла еблю і дзіця? ***
Antoin de Prihodkeaux. У градзе ў Менску Жыў Антось –балерун. Быў падобны на дзеўку, І, здаецца, трохі драчун. Скакаў у жаўнерскай форме З дзяўчанай прыгожай ён вальц. Але хай лепей носіць ласіны, З якіх, калі ёсьць, яйцы тырчаць. Яшчэ здаецца носіць трулі, З жалеза, каб не згвалтаваў ніхто. Таму й ня можа падцягнуцца. Вам сьмешна? А яму жа “цяжало”. Ён сьніць пра пацалунак Ад прынцэсы ці прынца на белым
кане. Ён дрыжыць і чырванее Ад непрыстойнага слова “сэкс”. Ходзіць так, Што пазайздросьціць і дзяўчо. Азадак гэ ўжо танчыць, Што Антося ня бачна самаго. Але Антось выдатнік, Ён вучыцца як след. Таму і мозг ягоны Большы
за гарэх.
www.spirtus.narod.ru Beervis&Spirthead Production © All Rights Reserved. Contact us: hamonvs@tut.by |